Ik ging hier eigenlijk een beetje schrijven over hoe klote mijn weekend was, en hoe mijn week no slechter begonnen is. Over hoe moe ik ben en hoe vaak ik me heb uitgeslapen. Over hoe slecht het weer alsmaar is en ik niet aan mijn opdracht 'architectuur' kan werken en ik een ander betalend opdracht niet kan afwerken. En hoe ik dit weekend verloren ben gereden in Gent. En over hoe slecht ik me de laatste tijd voel. Met andere woorden hoe Kut het allemaal wel niet is. Maar in plaats daarvan ga ik het over het voorbije uur hebben: mijn herbronningskuur.
<!--more-->Zo een goed uur geleden ben ik gaan lopen. Maar niet zomaar gaan lopen, als een zot gaan lopen. Althans voor mijn normen. Ik zat hier met zoveel frustsratie, ambetantigheid en energie dat ik gewoon weg moest. Het was ondertussen al meer dan twee maanden geleden dat ik nog eens ben gaan lopen, maar goed, daar trokken we ons niets van aan. Kleren aan, schoen aan, minidisc aan, en vertrekken maar.
Man, je had me moeten zien vliegen. Als een racket schoot ik weg. Ik heb heel de toer, ja ik werk met vaste toeren, sneller gelopen dan ik gewoon ben. Ik heb verschillende mensen bijna omvergelopen toen ik vanachter een hoek kwam, zo snel liep ik. Ondertussen maar aan twee dingen denken: hopelijk is de batterij niet plat, want zonder Moby wordt het een ramp. Ten tweede: ik ga voor een persoonlijk record. En jawel hoor! Het was niet echt een persoonlijk record, maar toch een dikke 3 minuten sneller dan anders. En ik ben onderweg nog effe moeten stoppen om mijn eten er niet uit te spuwen.. Ondertussen zijn mijn spieren lekker aan het verkrampen, zodat ik morgen van de pijn niet kan wandelen.
Het beste dat ik de voorbije maand, maakt daar maar twee maanden van, gedaan heb (of bijna toch). Heerlijk!