Ik moet dringend eens wat meer aandacht aan mijn foto's besteden. Ik begin een beetje gefrustreerd te raken met mezelf. Ik weet dat ik stukken stukken beter werk kan leveren dan da tik nu doe, maar ik zit er maar wat bij te kijken alsof het allemaal vanzelf zou moeten gaan en ik enkel op de ontspanner moet duwen. Nuja, niet echt dus. Tijd om verder te gaan dan juist maar goede ide?´en uit te werken en er effectief iets mee te doen. Ik heb al hopen mogelijke projecten uitgewerkt en op papier gezet, maar ik kom niet verder dan te doen wat ik moet voor school, en zelfs dat is maar half werk.
Een mooie quote van een van mijn favoriete fotografen vat het eigenlijk vrij goed samen:
The photographer must have, and keep in him, some of the reseptiveness of the child who looks at the world for the first time, or of the traveller who enters a strange country.
Aldus Bill Brandt. De man inspireerde me tot mijn eerste voorstel voor mijn eindwerk, waar ik ondertussen vanaf gestapt ben omdat ik denk dat ik het niet aankan om iets te gaan doen dat waarschijnlijk nog moeilijker is.
Maar goed, de quote. Ik ben dat kinderlijke nieuwsgierigheid precies verloren. Ik weet nog toen ik zo een twee jaar geleden begon met "foto's" te nemen. Ik ben toen eens op stap gegaan met Pietel als een klein kind, nieuwsgierig en popelend om nieuwe zaken bij te leren. Dat leverde toen mijn eerste reeks op: Leuven by night.
Ik heb ondertussen zeer veel bijgeleerd. Ik kan in een studio werken, ik weet hoe ik met licht moet omgaan, ik snap het effect van een diafragma en een sluitertijd, ik kan nu degelijke resultaten krijgen met een opzet flits en ik heb een degelijk kennis van alle nodige digitale toespassingen om afgewerktere resultaten te verkrijgen. Ik heb zelfs op ambachtelijke wijze leren ontwikkelen en vergroten, zowel kleur als zwart-wit.
Maar zoals al zo vaak gezegd is en steeds zal bevestigd worden door de grote der groten, met techniek alleen kom je nergens. Je moet een bepaalde 'zeggingskracht' (dixit Carl De Keyzer in je foto's kunnen leggen. Helaas lijkt me dat niet echt (meer) te lukken. Niet echt een verrassing als je halfslachtig te werk gaat, gewoonlijk weet ik wat ik in mijn foto wil leggen, maar doe ik te weinig moeite.
Gedeeltelijk ligt dit aan de opdrachten op school. Ze kunnen me weinig tot niets boeien, ik heb het gevoel dat ik het zo wel wat gehad heb met het (re)produceren van hun opdrachten. Ik ben niet ge?Ønteresseerd in het fotograferen van een verfpot, of het maken van een reclamefoto voor witte eieren. Ik zou wel eens meer willen doen dan het nastreven van een technisch perfecte foto. Het werkt een beetje afstompend en is weinig inspirerend.
Maar natuurlijk is het niet al slecht. Er zijn ook vrijere, creatievere en conceptuelere opdrachten. Helaas steek ik hier dan weer te weinig tijd in. Gelukkig heb ik steeds veel goed gemaakt met de grote jury's. Alleen zie ik het nu niet zo goed meer zitten. Ik zou zo veel willen doen met de komende kleine opdrachten dat ik mijn eindwerk (en het weinige tijd dat er nog is) een beetje over het hoofd zie. Dit reflecteert zich helaas niet alleen op mijn eindwerk maar ook op mijn werk voor grafische, dat ik wel vaker 'bijna' vergeet.
Tijd om wakker te worden dus. Tijd om de zaken wat beter te regelen en wat meer initiatief te nemen. Maar eerst gaan we een weekje herbronnen en zaken op een rijtje zetten (ook mijn minder nabije toekomst komt dichter bij).. herbronnen dus. Boarden, Alpen, sneeuw, enzo.
Bon, dat heeft vrij therapeutisch, euhm... ontladend gewerkt. En wie heeft dit nu effectief gelezen?