En we zijn weer verder getrokken naar de volgende bestemming. Pondicherry was best plezant maar ik begon genoeg te krijgen van 'smekers' allerhande. Straatverkopers, rikshawdrivers, bedelaars.. Het is vermoeiend om constant nee te moeten zeggen/knikken.
Het is best opvallend en ook wel een beetje grappig hoe een land zoveel invloed kan hebben op een ander land, of toch een gebied er van. Pondicherry voelde vaak aan als het zuiden van Frankrijk aan. Ideaal om uit te blazen. Om op Stijn zijn vraag te antwoorden, er staan nog heel wat coloniale gebouwen die Frankrijk uitademen.
Heel wat is ook in het Frans te doen. Restaurants hebben allemaal Franse namen en adverteren een Frans/Italiaanse keuken. De een al beter dan de ander, maar wees gerust, je kan er goed eten. Menu's zijn ook in het Frans en niet zelden wordt je aangesproken in het Frans. Ook op straat hoor je vaker Bonjour Monsieur. Wel moest ik even grinniken toen ik een groepje jonge Indische mannen zag petanquen. Het paste enerzijds niet en anderzijds leek het logisch.
Al bij al een heerlijke stad om in rond te kuieren, niet te druk. Ideaal om langs het strand te wandelen en om goed tot zeer goed te eten. Een heel contrast met het 'andere' India dat ik al gezien heb. Heel onindisch.
Vanmorgen ben ik er vertrekken, jammer maar het was tijd om verder te gaan. In Chennai Toeristen Bureau hadden ze me verzekerd dat ik vanuit Pondicherry een bus kon nemen naar Auroville. In Pondicherry leken ze er nog nooit van gehoord te hebben (de bus, Auroville kennen ze maar al te goed). Ik heb dan maar te vele betaald aan zo een vervelende Rikshaw om mij te brengen.
Ik zit hier net in een natuurlijke Centerparks. Ik heb een eigen 'huisje' onder een limoenboom. Niet groter dan een kamer, maar toch. Badkamer is een beetje verder langs het pad. Allemaal zeer proper. Ik mag een fiets of een brommer lenen, juist maar even intekenen. En er wordt zalig Indisch eten gemaakt. 385 Rs./dag als ik het goed gehoord heb, plus nog een studentenkorting.
Auroville is duidelijk een echte gemeenschap. Je krijgt ook een guestpass anders kom je niet gemakkelijk ergens binnen. En er wordt vanalles gedaan voor de gemeenschap. Vanavond wordt er ergens een John Ford film gedraaid alsook, ergens anders, Apocalyptico. Dat het internationaal is, is ook duidelijk. Waar ik verblijf wordt open gehouden door een Hollandse vrouw die hier al 27 jaar woont.
Een internationaal gemeenschap dus. Met strand, biologische teelt, cursussen, vrijwilligers, gemeeschapspot en zo veel mogelijk doe het zelf. Uiteraard ook zo veel mogelijk buitenlanders. Waar ben ik? India. Ah toch.