Vorige week - na mijn wandeling in Borgerhout - op de tram twee jongeren achter mij (jongen en meisje) zo een 16/17 jaar. Ze hadden mijn Nikon in mijn schoot opgemerkt, mijn Tokina 12-24 zat er opgeschroefd en mijn flits had ik er ook op zitten. Dat kan er best wel groot en indrukwekkend uitzien.
[...] Jongen: Ik ga ook zo één kopen. Ge kunt daar veel betere foto's mee maken. Meisje: Das wel groot hé. En da kost toch keiveel. Jongen: Ja, eigenlijk kan ik er wel al één kopen als ik wil, maar ik wil eerst een nieuwe laptop kopen. Meisje: Eigenlijk hebt ge dat toch niet nodig. Jongen: Nee, maar ik wil dat gewoon hebben. [...]
Tss, de jeugd dat apprecieert niets meer, gewoon iets willen zonder het echt nodig te hebben. Ach, wie hou ik voor gek. Ik heb nog een hele lijst ergens op het web staan. Ik wil ook, geld hé. Eigenlijk had ik me moeten omdraaien en uitleggen dat de foto's maar zo goed zijn als de fotograaf en dat het toestel er niets mee te maken heeft. Het enigste voordeel is de flexibiliteit en de snelheid waarmee je kan werken, maar dan niet in automatisch. En natuurlijk zijn de lenzen beter en zullen je prints wel iets beter zijn in kwaliteit, maar ook alleen op grote formaten. Het stopt ook niet met een kit te kopen, daarna wil je meer lenzen en andere lenzen en meer geheugen en meer computer en meer licht en ....
Ik heb maar niets gezegd, we mogen allemaal dromen, niet waar? Trouwens, wie spreekt er nu tegen een vreemde op de tram!