Gisteren met de vriendin naar een optreden van Christina Branco in het CC Hasselt gaan kijken. Fado muziek, niet echt mijn ding, maar ze wou zo graag gaan.
Christina zong José Afonso. Een eerbetoon aan hun land (Portugal) en de revolutie (ik wist niet dat daar ook een revolutie heeft plaatsgevonden) die ze doormaakten.
Op het einde van de avond had ik het gevoel dat ik naar verschillende variaties had geluisterd van 3 verschillende nummers. Van de teksten begreep ik ook helemaal niets. De enige leidraad die ik had was het beetje uitleg dat Christina Branco gaf tussen de nummers in.
Ze had er ook een bende vreemde muzikanten bij mekaar verzameld. De gitarist zag er uit alsof hij nog nooit een gitaar had vastgehad en hij 'danste' mee met de muziek - volledig naast het ritme. Zijn deuntjes zaten er gelukkig wel op. Hij kreeg een glorie moment met een solo waarin hij iets rockachtig leek te proberen op een jazzy deuntje.
De drummer was de enige waar ik nog een beetje respect voor had. Hij deed subtiele dingen tijdens al de nummers. Hoewel hij nogal vaak van stok veranderde - ik telde tijdens 1 nummer 6 wissels. Toegegeven, ik ken er niet veel van maar het zag er wel vreemd uit. Plots kreeg ook hij een solo waarmee hij mijn respect meteen verloor. Hij wou precies te veel in zijn moment stoppen om alles te tonen wat hij kon. En sneller en sneller. Het paste helemaal niet meer in het nummer en het duurde een eeuwigheid te lang.
Ach. Al bij al viel het allemaal nog wel mee. Had ik in een rustig cafétje gezeten met een lekkere cocktail in mijn hand, had ik er zeker van genoten.