De tweede van de reeks. Mijn zelfportret. De bedoeling was mij zowat onherkendbaar te maken door onder ander mijn gezicht niet rechtstreeks te blichten. Deze foto hadden ze gebruikt als voorbeeld voor het te veel zwart soms. Zo zeiden ze dat het professioneler zou overkomen als je mijn rechterbeen los kwam van de zetel. Maar hier ligt het dus aan de print, want op mijn (gecalibreerd) scherm is er een duidelijk onderscheid tussen mijn benen en de zetel.
Achteraf gezien had ik er toch een aantal opnieuw moeten maken en had de reeks nu meer als voorstudie moeten dienen.
Ik was aanvankelijk niet zo tevreden van deze foto (reeks) van mezelf. Maar na het samenstellen van de volledige reeks en zeker na het zien van de grote prints (langste zijde 45cm)was ik best wel tevreden. Uiteindelijk vind ik hem ook beter dan de eerste en derde foto (voor morgen).
Meer uitleg over mijn eindwerk vind je terug bij A Killing.