De zus heeft voorbije weekend een 24uur filmmarathon met haar chiro ge??rganiseerd. Nuja 24 uur met een nachtelijk pauze. Ze vertelde mij over de vergaderingen rond welke films ze zouden draaien en dergelijke. Mijn zus zelf stelde enkele klassiekers, edoch zeer tijdloze films voor (bv Singin' in the Rain), maar de algemene reactie was er eentje van Wie heeft dat nu op DVD?
en Wie kijkt daar nu naar?
.
Er lijkt wel een algemen taboe te hangen rond films die voor de jaren 90 gemaakt zijn, op die enekel films na die we in ons jeugd tientallen keren gezien hebben (ik denk hierbij aan Indiana Jones en Back to the Future). Ondanks een grote filmliefhebber te zijn heb ik hier zelf ook vaak last van. Meer nog, ik heb hetzelfde probleem met buitenlandse films. Iedere keer als ik een gouwe ouwe ga bekijken moet ik een grote angst voor het onbekende overwinnen. Nochtans heb ik al een aantal klassiekers gezien om te weten dat er helemaal niets mis is met deze films (de meeste zijn stukken beter dan de huidige Hollywood producties, Hollywood has lost it, maar dit is een ander verhaal).
Maar het ergste is denk ik toch wel het feit dat ik een film die ik reeds gezien heb en zeer goed bevonden heb, nog steeds met een wantrouwige blik bekijke. Heel bizar. Achteraf moet ik dan nog maar eens toegeven aan mezelf wat voor een goeie film het is. Vreemd, die taboe rond film.