Eind vorig (academie)jaar vond er een info sessie plaats rond studeren en stage lopen in het buitenland. Ik heb toen vrijwel onmiddellijk besloten dat ik een andere soort stage wou lopen. Ik ben naar de info sessie getrokken met de gedacht van op Erasmus te gaan, Spanje bij voorkeur. Maar het is nu 99% zeker dat ik aan Zuidwerking ga doen met de steun van UOS. Kort gezegd houdt dit in dat ik een fotoreportage ga maken rond ontwikkelingssamenwerking. Ik zit alleen nog wat vast wat betreft mijn bestemming.
In augustus is de zoektocht naar een project begonnen. Ik ben begonnen met een kleine aantal mails rond te sturen, naar verluidt wordt er nogal happig gereageerd op gratis fotografen voor het Zuiden. Mijn voorkeur ging uit naar Zuid-Amerika dus heb ik het gehouden op enkele NGO's actief in het zuiden.
De afvallers
De eersten om te reageren waren de mensen van Trias. Ik werd meteen op gesprek uitgenodigd. Zeer aangename en vriendelijke mensen. Na het gesprek was duidelijk dat ik voor hen naar Midden-Amerika zou gaan, meer bepaald Honduras, El Salvador én Guatemala. Na het overwegen en bespreken met mijn promotor heb ik - met pijn in het hart - zo vriendelijk mogelijk bedankt. Die 'én' was er te veel aan. Ik zou op een paar weken tijd van hot naar her moeten en ondertussen aan mijn eindwerk denken. Ik had schrik dat het te veel een reisverslag zou worden in plaats van iets persoonlijk. Dát en de financiële meerkost van het reizen tussen de verschillende landen.
Nog voor het gesprek met Trias had ik ook een mailtje gekregen van Caritas Internationaal. Ze klonken enorm enthousiast en vroegen enkele data waarop ik zou kunnen langs komen. Het zou voor Ethiopië, Congo, Rwanda of Burundi zijn. Allemaal zeer interessant, maar nadat ik enkele voorstellen doorstuurde werd het stil. Ik heb een tijdje later gebeld maar mijn contact persoon leek het nogal te druk te hebben voor een studentje. Nog een week later kreeg ik een mail of ik de volgende dag kon langskomen, wat niet ging. Ik had ondertussen ook bijna besloten waar ik wel naartoe zou gaan dus heb ik vriendelijk bedankt.
Twee weken geleden kreeg ik nog een mailtje van de mensen van FOS, een beetje laat hebben ze zelf toegegeven maar als ik nog iets zocht wouden ze mijn zeker verder helpen. Maar zoals ik net zei had ik ondertussen bijna besloten.
Indonesië
Indonesië is al een optie van bij het begin. De coördinator voor internationalisering heeft een contactpersoon aan de Universiteit in Indonesië. Daar loopt momenteel een project genaamd Womin en is gelocaliseerd in Noord-Sumatra. Het project is bezig met een heropbouw plan na de tsunami door meer specifiek de locale vrouwen op te leiden zodat ze mee kunnen functioneren in de maatschappij en zelf kunnen gebruiken maken van allerhande faciliteiten.
Toen mijn opties er wat somber uitzagen had ik bijna besloten om hier op in te gaan. Vandaar dat ik niet meer ben ingegaan op Caritas en FOS. Het leek mij een goed regeling, het is een universitair project, goedkoop verblijf en een enorm interessant land. Alleen ik was niet echt overtuigd wat het project betreft, het moet ten slotte 3 maanden boeien. Tenzij ik na een paar weken op mijn eigen ergens anders naartoe ga.
India
Mijn ouders sponsoren al een tijdje een privé project in India: Saranalaya. Een tehuis opgericht door twee Belgische kinderartsen waar straatkinderen worden opgevangen en een opleiding krijgen. Ik was niet helemaal zeker of dit project in aanmerking zou komen voor een beurs maar het blijkt normaal gezien geen probleem te zijn. Dus heb ik de mensen vorige week gecontacteerd. Ik denk niet dat ik ooit zo veel enthousiasme heb gevoeld in een mail.
De mensen deden er zelfs nog een schepje bij wat opties betreft. Hun tehuis bevindt zich in een klein buiten dorpje. Op een paar kilometer van hen is een school onder leiding van de Zusters van de Jacht. Ze hebben een klooster in Heverlee, veel meer vind ik er niet over. Maar hun school dus, is er eentje voor blinden en doven.
Daarnaast zou er nog een NGO in de buurt wat actief zijn en zijn er uiteraard de sloppenwijken waar ze kinderen zoeken enz. Het klinkt allemaal zeer interessant alleszins en doenbaar om te combineren. Maar het land zelf spreekt me niet helemaal aan.
De keuze
Dus hier zit ik nu met een luxe probleem, na te denk over welke arme mensen ik het liefst zou willen helpen. Ofwel ga ik voor een interessant land waarvan het project me minder aanspreekt ofwel kies is voor twee interessante projecten waarvan het land mij minder aanspreekt.
Help!