Ik dacht, ik gooi nog eens een foto online. 4 maand en half is ze ondertussen. De tijd gaat snel.
Een paar weken geleden zijn we met de familie gaan skiën. Tussen de wolken door hebben toch een dagje vollenbak zon gehad. Toen was het volop sneeuwpret.
De eerste twee bladzijden in mijn boek dat ik als bijlage gemaakt heb bij mijn eindewerk. Alle kinderen van het tehuis Saralanaya in India
Alle namen in willekeurige volgorde:
Murugan, Shiva, Rajeswari, Ganesh (small), Domesan, Sugumar, Arun Kumar, Alim Badsha, Sathish Kumar, Manikandan (small), Pavitra, Surya, Anandhi (small), Priya (small), Dinesh Kumar, Vinayagam, Vijikumar, Karthick, Parthipan, Sathiyarat, Saravana Kumar, Karthikeyan, Iyyappan, Manikandan, Ganesh (big), Raja, Srinivasan, Harish Kumar, Kamatchi, Tamil, Sudha, Sundari (big), Uma, Sundari (small), Divyabharathi, Priya (big), Anandhi (big), Manjunathan, Ilakkiya
Grotere versie van pagina 1 en pagina 2 dankzij flickr. Ik heb er ook waar ik weet de namen aangeduid met notities.
Het was moeilijke, maar ik begin dan toch langzaam aan terug te vallen op oude routines. Ik heb ook eerst nog wat andere zaken moeten afhandelen vooraleer ik een normaal werkritme kon aanvangen. Het zal een drukke tijd worden. Naast mijn eindwerk afwerken heb ik nog enkele andere zaken aanvaard met niptere deadlines. De druk meteen terug op de ketel.
Ik was oorspronkelijk van plan om voor mijn vertrek een reeks foto's van de reportages die ik maanden geleden gemaakt heb te programmeren zodat ze automatisch gepubliceerd zouden worden. Door omstandigheden is dat niet geelukt. Ik liep al achter met het fotobloggen, dit is nu alleen maar erger geworden.
Hier alvast een kinderportret, gemaakt voor mijn eerste jury (ja, dat is nog 2006). Ik had eerst een reeks gemaakt van Jelle, de zoon van Michael, maar ik heb dan uiteindelijk voor deze reeks gekozen.
Het is de dochter van deze madame, tevens op dezelfde locatie. Voor mijn opdracht had ik maar 1 model nodig, maar ze waren met twee. Haar vriendin was de dochter van de andere uitbaatster van Bitter Zoet. Het was extreem moeilijk om de twee apart te krijgen én min of meer te laten doen wat ik wou. Ik ben er toch half en half in geslaagd.
De foto deed een van de docenten denken aan een nachtwaker klaar om in te dommelen.
De zoon van Michael. Ik had de foto's oorspronkelijk gemaakt voor mijn opdracht rond kinderportretten, maar ik heb ze uiteindelijk niet gebruikt. Ik vind het jammer dat ik toch niet gevraagd heb zijn jas uit te doen, Michael had het nog voorgesteld maar echt warm was het niet dus heb ik er geen punt van gemaakt. Ik had nog een tweede reeks waarvan ik dacht dat de jury de foto's beter zou vinden.
Gelukkig nieuwjaar overigens.
Dit was toch één van de moeilijkere opdrachten voor portret. Ik had welgeteld 15 minuten om een buiten en een binnen portret te maken. Je moet heel snel nadenken, zorgen dat je materiaal het doet en liefst goed. Maar je moet vooral creatief snel zijn, en daar was ik niet echt op voorbereid. Maar we hebben er weer wat zaken uit geleerd.
Een andere moeilijkheid is denk ik dat het om een komediant gaat, niet naar mezelf toe, maar naar de verwachtingen van de docenten toe. "Wim Helsen, daar kun je wel wat mee aanvangen." En dan kom je af met zoiets natuurlijk. Nochtans ben ik niet ontevreden, maar het had misschien wel wat beter gekund. De volgende keer....
