De tweede van de reeks. Mijn zelfportret. De bedoeling was mij zowat onherkendbaar te maken door onder ander mijn gezicht niet rechtstreeks te blichten. Deze foto hadden ze gebruikt als voorbeeld voor het te veel zwart soms. Zo zeiden ze dat het professioneler zou overkomen als je mijn rechterbeen los kwam van de zetel. Maar hier ligt het dus aan de print, want op mijn (gecalibreerd) scherm is er een duidelijk onderscheid tussen mijn benen en de zetel.
Achteraf gezien had ik er toch een aantal opnieuw moeten maken en had de reeks nu meer als voorstudie moeten dienen.
Ik was aanvankelijk niet zo tevreden van deze foto (reeks) van mezelf. Maar na het samenstellen van de volledige reeks en zeker na het zien van de grote prints (langste zijde 45cm)was ik best wel tevreden. Uiteindelijk vind ik hem ook beter dan de eerste en derde foto (voor morgen).
Meer uitleg over mijn eindwerk vind je terug bij A Killing.
Zucht. Een druk weekend achter de rug, en ben nu net terug van mijn jury. Vandaag besteed ik aan niets doen en opruimen. De week voor een jury heeft alles nogal de neiging om te blijven rond slingeren.
Mijn jury was eigenlijk nog wel redelijk, behalve mijn stilleven dan. Maar in het kader van mijn vorige jury, dat behoorlijk slecht was, was het vandaag eigenlijk een beetje teleurstellend gezien ik nog het een en ander op te halen had. Behoorlijk vervelend zo maar twee jury. Als het tegenvalt heb je maar één kans om op te halen. Hadden ze iets milder geweest op mijn stilleven had ik goed gezeten, maar nu sta ik eigenlijk nog steeds net negatief. Denk ik. Alles zal dus van mijn eindwerk afhangen (waar, als ik op tijd begin, ik wel vertrouwen in heb).
In bovestaande foto zouden de woorden "emotie, herinnering en actie" in terug te vinden moeten zijn. Ze vonden het een sterk en dramatisch beeld, maar gezien de dramatiek was de afdruk eigenlijk nog iets te grijs (wat ik zelf absolute kwatsch vind, maar goed). En ja, technisch moet het ook goed dus daar verlies je dan weer veel punten mee.
Mijn kleuren foto van Isanbul was prima, de zwart-wit foto was ok. Vreemd, gezien ik meestal omgekeerde reacties kreeg.
Verder was er nog architectuur (op dia, met TC) dat dik in orde was. Ik zal eens zien om een scan te maken. Mijn sportportret was ook prima (komt later wel). Mijn mode reeks daarentegen was iets minder. Een mengeling van sterke en minder goede beelden, wat uitbalanceert op een matig cijfer. Jammer, want eigenlijk was ik er zelf wel een beetje tevreden over, wat absoluut niet vaak gebeurt.
Tot slot was het licht van mijn stilleven niet goed. Het paste niet bij het beeld dat ik probeerde te maken, 't is dat ze zo goed weten wat ik in mijn hoofd heb. Het vervelende hieraan is dat ik twee slechte cijfers krijg (eentje voor de dia en eentje voor de aafdruk) terwijl het eigenlijk twee keer over dezelfde foto gaat. Hopelijk houden ze hier rekening mee bij het optellen.
Al bij al niet slecht, maar toch teleurgesteld. Dan ga ik nu een boterham eten en naar een disfunctioneel familie kijken. Oh, en vorige keer helemaal vergeten. Ik heb nog een album van Istanbul opgezet, voor zij die meer willen.
Deze foto heb ik gebruikt in mijn zelfportret van gisteren.
Opdracht voor school deze week was zelfportret. Het moeilijke aan een zelfportret is dat je verder moet denken dan simpelweg jezelf te registreren. Je moet proberen een karaktertrek vast te leggen, een beeld geven van hoe je jezelf ziet.
Vroeger zou ik gewoonlijk weglopen van de camera. Of op zijn minst mezelf wegsteken. En dat is wat ik hier ook doe. Alleen doorbreek ik mijn illusie van niet op foto te komen door een portret van mezelf naast mij op de muur te hangen.
De docent was er helemaal weg van, zijn letterlijke woorden waren: "Van mij neemt ge geen foto met die shit, en dan hangt hij daar een portret van zichzelf naast hem." giechel giechel