Het is al enkele weken geleden dat ik het hier nog eens over de zwangerschap heb gehad. Over het algemeen is geen nieuws, goed nieuws, zeggen ze, maar het werd toch tijd voor een update.
Ik zou zeggen dat alles stabiel is gebleven, maar dat is niet helemaal waar. Het is ook niet beter geworden. Als we de zaken objectief bekijken is het eigenlijk minder goed dan enkele weken terug, maar echt slecht is het niet.
Mijn laatste bericht was van rond de 27 weken, mijn vriendin lag toen nog in het ziekenhuis voor observatie. Ze kreeg allerhande medicatie en hormonen en we hadden geen idee waar we stonden. Ondertussen zijn we 6 weken verder en zijn we een stuk kalmer, maar het blijft onvoorspelbaar.
Op 28 weken mocht mijn vriendin naar huis. Ze is toen wel bij haar ouders ingetrokken, zij hadden toen nog verlof en waren dus meer in de buurt voor noodgevallen. Voor mij veranderde er weinig, de afstand thuis-werk-vriendin werd iets groter, maar we hadden beide de luxe van klaargemaakte maaltijden en een huiselijke omgeving (lees: we werden rotverwend), en ik kon gemakkelijk eens een nachtje daar blijven. Dat betekende 's morgens wel een iets langere rit naar het werk, maar dat is zeker de moeite waard.
De weken tikten langzaam voorbij, met geregeld een controle. Er leek al bij al weinig te veranderen. De tunnel was lichtjes aan het afvlakken, maar in en rond de buik gebeurde er niets dramatisch. Veel rust bleef de boodschap.
En zo kwamen we in de veilige zone van 32 weken. De overlevingskansen gaan plots de hoogte in. Met de baby zelf was nog steeds alles goed, van grote en gewicht zat ze nog steeds op de curve.
Nu zijn we 33 weken, elke week, elke dag is meegenomen. Vorige week kregen we tijdens de controle al te horen dat vrouwen in gelijkaardige situaties hoogtst waarschijnlijk bevallen voor 36 weken. Op de echo was ook te zien dat de baby al goed ingedaald was, we moesten vandaag zeker terug komen voor een nieuw onderzoek.
Deze middag bleek tijdens de echo dat de baarmoederhals, eerder mét funneling, bijna volledig verstreken is. Concreet houdt dit in dat de baarmoederhals niet meer op één punt smaller is, maar over de hele lijn slechts 1,3 cm dik is. Vermoedelijk is de baarmoederhals ook gedeeltelijk verweekt, als hier echte weeën op inspelen dan is de kans zeer reëel dat die hals opening krijgt.
Daarom is besloten om longrijping te starten. Dit vergroot de kans dat baby zelfstandig kan ademen bij vroeggeboorte. Natuurlijk is er altijd de kleine kans dat de longrijping niet aanslaat. Het is ook mogelijk dat diezelfde longrijping weeën opwekt. Dit zijn kleine risico's die niet opwegen tegen de voordelen.
Nu ligt mijn vriendin weer in het ziekenhuis voor enkele dagen observatie en opvolging van de longrijping. Normaal mag ze dit weekend terug naar 'huis', al zal ze wellicht weer bij haar ouders intrekken.
Bij wijze van voetnoot: de baby maakt het nog steeds goed. Ze is zeer actief en heeft vaak de hik. Helaas lokt dat veel harde buiken uit bij de mama. Ze zit nu boven de 42 cm en weegt rond 2,3 kg.